.jpg)
Η διαχρονικότητα και οικουμενικότητα του ελληνικού πολιτισμού μέσω της Αμφικτυονίας Ελληνισμού (της Παρθένας Τσοκτουρίδου)
Πηγή φωτο: portopalace.reserve-online.net
Αγαπητοί Σύνεδροι Αμφικτύονες
Σεβαστοί εκπρόσωποι των Αρχών και της θρησκείας
Κυρίες και κύριοι
Καλημέρα σας
Η ανάγκη για ένα νέο όραμα να ξεπεράσουμε την κρίση του νεώτερου Ελληνικού πολιτισμού, του οποίου η ταυτότητα απειλείται να ενσωματωθεί στο παγκόσμιο σύστημα της αφομοίωσης και της αλλοτρίωσης του, μας οδηγεί όλους εμάς τους Αμφικτύονες σήμερα, στο Συνέδριο αυτό, να εισηγηθούμε αναγεννητικά για την διαχρονικότητα και την οικουμενικότητα του.
Είναι αναμφισβήτητο ότι τα πιο σημαντικά σύμβολα του ελληνικού πολιτισμού στο σύγχρονο κόσμο μας αναμφισβήτητα είναι η ελληνική γλώσσα, οι τέχνες, η θρησκεία, ο αθλητισμός, η ιστοριογραφία, η παράδοση.
Η διαχρονική ελληνική γλώσσα με την ποιότητα, τη συνοχή και την ομορφιά της, δημιούργησε και την λογοτεχνία με όλο το μεγαλείο που χαρακτηρίζει την ποίηση και την πεζογραφία.
Και δεν δημιούργησε μόνο αυτά η ελληνική γλώσσα, αλλά δημιούργησε και την φιλοσοφική σκέψη, την πολιτική σκέψη, τις ιδέες της δημοκρατίας, των ατομικών και πολιτικών δικαιωμάτων, της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, της δικαιοσύνης.
Πλούσια η ελληνική γλώσσα σε αξίες και διαχρονικότητα εισήχθηκε στα ελληνικά λεξικά, τα οποία διοχετεύθηκαν στον ομογενή πολιτισμό μας απανταχού της γης και οι οποίοι αποτελούν και τον συνδετικό κρίκο της χώρας μας με τον υπόλοιπο κόσμο.
Η ελληνική παιδεία στους χώρους του εξωτερικού, με όλες τις σύγχρονες καλλιτεχνικές και πνευματικές δημιουργίες της που συνεπάγονται στον ελληνικό πολιτισμό, διαπρέπει σε έδρες πολλών πανεπιστημίων της ομογένειας, όπου καλλιεργείται συστηματικά η ανώτατη εκπαίδευση των ελληνικών σπουδών, ενισχυμένη από αποσπασμένους εκπαιδευτικούς που ενισχύει το Υπουργείο Παιδείας της Ελλάδας στηρίζοντας και προωθώντας την ελληνική παιδεία.
Η διδασκαλία της ελληνικής γλώσσας και ιστορίας και ο θεσμός της διοργάνωσης πολιτιστικών εκδηλώσεων για τη διατήρηση της πολιτιστικής μας κληρονομιάς αποτελούν και την ψυχή της διαχρονικότητας της ελληνικής παιδείας, της ελληνικής συνείδησης και του ελληνικού πολιτισμού, τα οποία εξελίσσονται με θετική πορεία σε διεθνές επίπεδο, ατενίζοντας με αυτοπεποίθηση το μέλλον στις νεώτερες γενιές και αποτελώντας το λίκνο του παγκόσμιου πολιτισμού.
Η εποικοδόμηση ουσιαστικών διαλόγων για τη διαμόρφωση συνθηκών ειρήνης και σταθερότητας, καθώς και η συνεργασία μας με του άλλους λαούς καθιστά το ελληνικό πολιτισμό όχι μόνο διαχρονικό, αλλά και οικουμενικό και είναι ένα θετικό αποτέλεσμα στην εξωτερική μας πολιτική, η οποία έχει χρέος και οφείλει να κάνει πάντα εθνικές προσπάθειες σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης για την αποτελεσματικότητα της φιλίας μας με τους άλλους λαούς και της ανάπτυξης των Ελλήνων στις χώρες διαμονής τους.
Η ελευθερία, η δημοκρατία, ο ανθρωπισμός, η ευγενής άμιλλα, το ολυμπιακό ιδεώδες και ο ελληνικός πολιτισμός είναι τα ιδεώδη της ανθρώπινης ελληνικής ζωής και αποτελούν στην ελληνική οικουμενικότητα υψηλά ανθρώπινα νοήματα στην καλλιέργεια της αρετής, συμπεριλαμβανομένων τόσο των ηθικών αξιών όσο και της πνευματικής προόδου, τα οποία γεννήθηκαν στη φύση της ελληνικής πατρίδας και σέβονται τις ιδιαίτερες πατρίδες με τα ήθη και τα έθιμα των άλλων λαών.
Ωστόσο, βαίνοντας και διανύοντας την εποχή της παγκοσμιοποίησης, για τη στήριξη της ελληνικής διαχρονικότητας και οικουμενικότητας είναι προφανής η ανάγκη νέων στόχων και οραμάτων για τη διαφύλαξη τους.
Η ειρήνη, η αρμονία, η προστασία του περιβάλλοντος, τα Ολυμπιακά ιδεώδη για την οικοδόμηση μιας νέας χιλιετίας είναι αναγκαία αγαθά και μηνύματα για την πνευματική αναγέννηση της ανθρωπότητας μέσα στην παγκόσμια κρίση του σημερινού κόσμου, που βάλλεται από ανταγωνισμούς και οικονομικά συμφέροντα.
Οι αξίες της ελληνικής οικογένειας με το βαθιά ριζωμένο παρελθόν, εν όψει της παγκοσμιοποίησης, έχουν έμπνευση, παρόν και όραμα για το μέλλον και μπορούν να δώσουν προοπτική με μηνύματα ελπίδας, καθώς και να στηρίξουν την περαιτέρω πορεία της οικουμενικής ανθρωπότητας, χρησιμεύοντας ως νέα πρότυπα του παγκόσμιου γίγνεσθαι στην πρόοδο και ανάπτυξη.
Το αρχαίο ελληνικό αθάνατο πνεύμα με τα επιτεύγματα των Ελλήνων είναι το μήνυμα πολιτισμού και συνύπαρξης των λαών, που είναι στο επίκεντρο της Αμφικτυονίας Ελληνισμού στη διοργάνωση του συνεδρίου της το 2012.
Η Αμφικτυονία Ελληνισμού, ένα όνομα με πανελλήνιο μα και παγκόσμιο κύρος και απήχηση, είχε από πάντα οράματα ειρήνης, ενότητας και δομής αναγκαίων μεταρρυθμίσεων επ’ αγαθώ της ανθρωπότητας, από πάντα ένωνε διάφορες πόλεις - κράτη και ήταν το πρόπλασμα σύγχρονων διεθνών θεσμών, όπως η Κοινωνία των Εθνών, ο ΟΗΕ και το Συμβούλιο της Ευρώπης και συνεχίζει να δραστηριοποιείται σε θέματα που αφορούν προβλήματα και απειλές κατά της διεθνούς ειρήνης και της αλληλοκατανόησης των λαών.
Κάποιοι από τους διπλωματικούς της στόχους, που έδιναν πάντα παλμό και έμπνευση με την ελληνική επιρροή συμβάλλοντας στην αναγέννηση του παγκόσμιου πνεύματος και της αναπτυξιακής πρακτικής, ήταν η ενοποίηση των αξιών της ανθρωπότητας, η ενσωμάτωση της κοινωνίας με ισχυρές ηθικές αξίες, η καλλιέργεια του αισθήματος της ευγενικής άμιλλας και του αρχαίου αθλητικού ιδεώδους, η προστασία του πλανήτη, η διαχρονικότητα και η οικουμενικότητα του ελληνικού πολιτισμού.
Η διαχρονικότητα και η οικουμενικότητα του ελληνικού πολιτισμού είναι οι πολιτιστικοί σχεδιασμοί της Αμφικτυονίας Ελληνισμού και οι στόχοι της για μια επιτυχημένη αναπτυξιακή αστική ανάπτυξη σε ένα παγκόσμιο δίκτυο πολιτισμού, ενδυναμωμένο κοινωνικά και πολιτιστικά με μια κοινωνική στρατηγική για την αντιμετώπιση της κοινωνικής αποξένωσης και ανασφάλειας που υφίσταται όλη η δημόσια σφαίρα.
Η διοργάνωση αυτού του συνεδρίου είναι αυτονόητο ότι θα συμβάλλει δημιουργικά, μέσα από τα ακούσματα του, στην πολιτιστική πολιτική της Αμφικτυονίας Ελληνισμού, η οποία θα καθορίσει στο μέλλον με τη συνεργασία της ριζοσπαστικά, απανταχού της γης, τις πολιτιστικές ευαισθησίες που πρεσβεύουν τα μέλη της και οι τοπικές Αρχές, τόσο στην ενίσχυση των παγκόσμιων δεσμών και θεσμικών λειτουργιών όσον αφορά τη διαχρονικότητα του ελληνικού μας πολιτισμού όσο και στην υιοθέτηση της οικουμενικότητας του.
Καλή μας επιτυχία, λοιπόν!...
(Ομιλία της Παρθένας Τσοκτουρίδου στις 16/3/2012, ημέρα Παρασκευή και ώρα 10.30΄π.μ., στην έναρξη του Συνεδρίου της ΑΜΦΙΚΤΥΟΝΙΑΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ ως Εκπρόσωπος όλων των παραρτημάτων του Σωματείου, με θέμα: «Η οικουμενικότητα και η διαχρονικότητα του ελληνικού πολιτισμού», που πραγματοποιήθηκε στο ξενοδοχείο ΠΟΡΤΟ ΠΑΛΑΣ στη Θεσ/νίκη).
Παρασκευή, 19 Μαΐου 2017
Πραγματοποιήθηκε η εκδήλωση μνήμης της Γενοκτονίας των Ποντίων στα Κομνηνά Εορδαίας την Πέμπτη 18 Μαϊου 2017 στην κεντρική πλατεία της Κοινότητας - Ομιλία της Παρθένας Τσοκτουρίδου
Στις μαρτυρίες των Κομνηνιωτών της Α’ Προσφυγικής Γενιάς εστίασε την ομιλία της η συγγραφέας Παρθένα Τσοκτουρίδου στην εκδήλωση μνήμης της Γενοκτονίας των Ποντίων στα Κομνηνά.
Συγκεκριμένα είπε τα κάτωθι:
«…Σήμερα τελούμε όλοι μας εκδήλωση μνήμης για την ιστορία ενός σημαντικού μέρους του πληθυσμού της Ελλάδας, των Ποντίων, των οποίων η γενοκτονία τους, σύμφωνα με αρχεία ιστορικών, σφραγίστηκε από την προσπάθεια για ολοκληρωτική εξόντωση της μνήμης τους.
Κι αυτό τονίζεται ιδιαίτερα, γιατί ο Ελλαδισμός σαν ιδεολογία και σαν πρακτική δεν άφησε το παραμικρό περιθώριο στον Ποντιακό Ελληνισμό να προβάλλει την τραγική του ιστορία.
Μια ιστορία, όπου περιλαμβάνονται σφαγές, κρεμάλες, πυρπολήσεις χωριών με φρικαλεότητες, μαζική βία, βιασμοί, συλλήψεις των γυναικών και παιδιών που δίνονταν στα χαρέμια των εύπορων Τούρκων, βίαιοι εξισλαμισμοί και λευκές πορείες θανάτου από τους Τούρκους κάτω από συνθήκες απάνθρωπες πείνας, δίψας, ασθενειών, οι οποίες σήμαναν την εξολόθρευση και εξαφάνισή τους.
Και όπως γνωρίζουμε όλοι, αυτά τα μέσα ονομάσθηκαν από τις αρχές«εκτοπίσεις» και πάρθηκαν για λόγους ασφαλείας, όπως μας αναφέρουν οι επιβιώσαντες και ξένοι μάρτυρες.
Οι επιβιώσαντες Κομνηνιώτες της Α’ Προσφυγικής Γενιάς μαρτυρούν τα τραγικά συμβάντα που συνέβηκαν στην Ποντιακή γενοκτονία που είναι καταγεγραμμένα στο βιβλίο «Οι πατρογονικές ρίζες των Κομνηνιωτών», έκδοση 1994, με συγγραφέα την υποφαινόμενη.
Η μαρτυρία του Παναγιώτη Σανδαλίδη είναι απόλυτα κατατοπιστική. Σ’ ένα απόσπασμά του αναφέρει: «Μετά την καταστροφή της Μ. Ασίας ο Κεμάλ έδωσε διαταγή στον Διοικητή του Σώματος να πιάσουν τους Έλληνες αντάρτες και να τους στείλουν στην Άγκυρα για κρεμάλα. Μας επιστράτευσαν όλους από 20-60 χρόνων και μας έστειλαν συνοδεία στην Άγκυρα, χωρίς να μας πουν τίποτα. Πήγαμε στο Ερζερούμ, σημερινή Θεοδοσούπολη. Εκεί μας περίμενε ο στρατηγός Καρακιαζέμ-Πασάς. Μόλις φθάσαμε, εκείνος μας κοίταξε καλά-καλά κι εκνευρισμένος είπε στους Τούρκους: «Αυτοί είναι οι αντάρτες;» Τους έβρισε και μετά είπε: «Όσοι είναι στρατεύσιμοι, να τους κάνετε στρατιώτες και τους άλλους να τους αφήσετε». Μας άφησαν λοιπόν σ’ ένα στρατόπεδο και δίναμε το παρόν κάθε μέρα στην αστυνομία. Μετά μας χώρισαν μισούς-μισούς. Εμένα μαζί με άλλους μας έστειλαν στο φρούριο Χασάν – Καλέ και μας άφησαν εκεί μέσα ελεύθερους. Ο τόπος αυτός ήταν Αρμενικός και τον είχαν κάψει οι Τούρκοι. Εμείς κτίζαμε σπίτια, δουλεύαμε δηλ. με χρήματα και παίρναμε μεροκάματο 30-60 γρόσια την ημέρα (ένα γρόσι ισοδυναμούσε με 4 δεκάρες). Εγώ έπαιρνα 40 γρόσια την ημέρα απ’ όσο θυμάμαι.
Εκεί λοιπόν καθίσαμε από τον Ιούνη ως τα Χριστούγεννα και τότε έγινε η ανταλλαγή και μας έδωσαν άδεια να κατεβούμε στα μέρη μας. Οι διοικούντες ήθελαν να μας ληστέψουν και μάζεψαν τους παπάδες και τους Προέδρους και τους έστειλαν όλους στη Ελλάδα. Αυτό το έκαναν, για να είμαστε ανυπεράσπιστοι και να μπορέσουν αυτοί ανενόχλητοι να μας ληστέψουν».
Η Δέσποινα Λαγοπούλου ανάμεσα στα άλλα, μας αναφέρει μια κλοπή ζώου που έκαναν στην οικογένειά της στον Πόντο οι Τούρκοι βάζοντας χόρτα στο κουδούνι να μην ακούγεται. Μας αναφέρει τις απειλές και τη βία των Τούρκων με ιστορικά ντοκουμέντα, καθώς και την εισβολή τσετέδων κάποια νύχτα στο σπίτι τους με άσχημες συνέπειες και για την οικογένεια, αλλά και για τους Τούρκους.
Ο Αθανασιάδης Ιωάννης μας αναφέρει επίσης τις επιδρομές των τσετέδων και τις επιπτώσεις τους.
Ο Κιουρτσίδης Γεώργιος αναφέρει σε συγκλονιστικές του μαρτυρίες πως οι Τούρκοι έκαναν ό,τι ήθελαν τους Έλληνες. Οι στρατιώτες τους ατιμούσαν κορίτσια 12-13 χρόνων (Ελληνίδες), τα οποία αυτοκτονούσαν σε γκρεμούς από τη ντροπή τους.
Ζούσε τότε, λέει, ο Τούρκος αρχηγός των τσετέδων Τεβάχ-Αλής, ο οποίος είχε 18 παλικάρια, που μάζευαν και σκότωναν τους Ρωμιούς.
Αναφέρεται επίσης κι αυτός στις επιδρομές των τσετέδων, που σκότωναν ή έκαιγαν όσους έπιαναν.
Ο Κατωτοικίδης Ηλίας με προσωπικά ντοκουμέντα μας μιλάει για τη Ρωσική κατοχή.
Ο Σανταλίδης Λάζαρος αναφέρει για την δίωξή τους στην ανταλλαγή πως«κάποια μέρα βγήκε ο κήρυκας και φώναξε: «Ως αύριο το μεσημέρι όποιος φύγει-φύγει, αλλιώς θα σφαγεί».
Εκείνον τον φόρτωσαν με μια κουρελού και η μάνα του πήρε στρώματα και ψωμιά. Ένας Τούρκος που του ζήτησαν βοήθεια, τους έβαλε σ’ ένα κάρο και τράβηξαν για την Τραπεζούντα. Στο δρόμο συναντούσαν κι άλλους. Τα μωρά ήταν σε σανίδια με τροχούλια, τα οποία έσερναν οι γονείς τους.
Κάθε 2 χλμ οι Τούρκοι ήταν στημένοι στο δρόμο και τους ζητούσαν πέντε παγκανόντια. Κάθε 6 ώρες πεζοπορία.
Κάτω από άθλιες και απάνθρωπες συνθήκες κατάφεραν τελικά να φθάσουν στη Θεσ/νίκη.
Η Σανταλίδου Βασιλική ανάμεσα στ’ άλλα αναφέρεται στους Τούρκους που μάζευαν νέους από 17-18 χρόνων και τους έστελναν εξορία στο Ερζερούμ, όπου πολλοί πέθαιναν από πείνα, ψείρες και κακουχίες.
Η Τσιλφίδου Ελπίδα αναφέρει πως οι Τούρκοι τους έκλεβαν τις αγελάδες και σκότωναν πολλούς Έλληνες.
Η Τερζίδου Σοφία μας αναφέρει γεγονότα από τη Ρωσική κατοχή και την ανταλλαγή με τις ταλαιπωρίες που πέρασαν.
Ο Ευσταθιάδης Δημήτριος μας λέει για τα αίσχη που έκαναν οι Τούρκοι, για τις εξορίες που έστελναν τους Έλληνες, για τις λεηλασίες και τους σκοτωμούς.
Η Θεοδωρίδου Ελένη αναφέρεται στις διώξεις των Τούρκων και στις ταλαιπωρίες που πέρασαν μέχρι να έρθουν στην Ελλάδα.
Ο Κιουρτσίδης Νικόλαος αναφέρεται με περιγραφές στις ταλαιπωρίες που έπαθαν μέχρι την ανταλλαγή και κατά την επάνοδό τους στη μητέρα Ελλάδα και συγκεκριμένα τον ερχομό τους στα Κομνηνά, αναφερόμενος κι αυτός στους τσετέδες με τις απειλές και τους εκβιασμούς τους.
Ο Κατωτοικίδης Χριστόφορος και η Κατωτοικίδου Ελένη επίσης αναφέρουν τα γεγονότα της ανταλλαγής με τα ανείπωτα επακόλουθά της.
Η Παρηγορίδου Σοφία αναφέρει τη ζωή τους με τους Τούρκους και τη βίαιη κι απάνθρωπη συμπεριφορά τους. Αναφέρει επίσης πως κατά την ανταλλαγή ο κόσμος πάνω στα πλοία πέθαινε από αρρώστιες και τους έριχναν στη θάλασσα.
Η Πεταλίδου Παρθένα αναφέρει πως η κόρη της είχε μια φίλη τουρκάλα, η οποία πήγαινε στο σπίτι τους και της έλεγε: «Όλους τους Έλληνες θα σας σφάξουμε, εκτός από την κόρη σου, που θεωρώ πως είναι αδερφή μου».
Η Αθανασιάδου Γενοβέφα αναφέρεται κι αυτή στην ανταλλαγή και όχι μόνο. Αναφέρει πως ήταν παρούσα στη σφαγή των Αρμενίων. Θυμόταν τις σπαραχτικές φωνές των παιδιών που πνίγονταν από τους Τούρκους σ’ ένα μέρος ονομαζόμενο «Κιζέλ-Σαράϊ». Έριχναν τα παιδιά σ’ ένα μεγάλο σωλήνα γεμάτο με νερό με μια μηχανή που γύριζε και τα έριχνε στη θάλασσα. Δώδεκα από εκείνα παιδιά θυμόταν πως έθαψε η ίδια και όταν την αντιλήφθηκε ένας Τούρκος, πήγε να την σκοτώσει. Γλίτωσε όμως λόγω γνωριμιών του πατέρα της με Τούρκους αξιωματικούς.
Η Κιουρτσίδου Κυριακή αναφέρεται κι αυτή στα βασανιστήρια και τις αρρώστιες που έπαθαν κατά την ανταλλαγή από τους Τούρκους.
Ο Τοκουζίδης Γεώργιος και η Τοκουζίδου Βασιλική επίσης το ίδιο.
Ο Νικηφορίδης Γιώργος λέει πως οι Τούρκοι παρίσταναν στο χωριό τους τους προστάτες τους αντί βαρέως τιμήματος βέβαια (αγγαρείες στα χωράφια αυτοί σαν δούλοι). Όταν επέστρεφαν οι ξενιτεμένοι από την πόλη, οι Τούρκοι προσδοκούσαν δώρα κι άλλες απολαβές, γιατί οσμίζονταν πολλά χρήματα.
Όσο για τα συγγράμματα του Κων/νου Κιουρτσίδη, τι να πει κανείς!... Θαυμάζει τον εξαιρετικό τρόπο που περιγράφει όλη την ιστορική προέλευση του τόπου του στον Πόντο, που εμπιστεύτηκε με προθυμία στα χέρια μου προσδοκώντας να τυπωθούν στο χαρτί και να χρησιμεύσουν ως γνώσεις τις μελλοντικές γενιές.
Δεν μπορούμε να μη κάνουμε μνεία και στη Σοφία Σιαπανίδου, η οποία αναφέρεται κι αυτή με θαυμαστό τρόπο σε όλα τα ως άνω παθήματα που προαναφέρθηκαν, καθώς επίσης το ίδιο αναφέρεται και η Ανατολή Σιαπανίδου.
Στα παθήματα της γιαγιάς μου αναφέρομαι επίσης κι εγώ με όλη τη ζωή της στον Πόντο, ιστορώντας την ορφάνια της που οφειλόταν στους Τούρκους, την δίωξη την δική της και των θειών της τους οποίους έκαψαν ζωντανούς οι Τούρκοι μέσα σε βαρέλια για να αρπάξουν τις περιουσίες τους, τα παθήματα της γιαγιάς μου στη Ρωσία και στον εδώ Ελλαδικό χώρο μετέπειτα…»
Κυριακή, 14 Μαΐου 2017
Πραγματοποιήθηκε η παρουσίαση της παραμυθο-ιστορίας "Η μάνα της προσφυγιάς" της Παρθένας Τσοκτουρίδου στο Γερακαριό του Κιλκίς στις 14/5/2017
