Το νήμα της παράδοσης και του λόγου
Υπάρχουν στιγμές στη ζωή που δεν χάνονται στο χρόνο, αλλά γίνονται ρίζες. Στιγμές όπου ο λόγος γεννιέται μέσα από τη μνήμη, και η μνήμη αποκτά φωνή μέσα από την παράδοση. Εκεί, στα σταυροδρόμια του πολιτισμού και της δημιουργίας, έμαθα να βαδίζω. Όχι ως θεατής, αλλά ως συνοδοιπόρος, με σεβασμό στο παρελθόν και ανοιχτή καρδιά για ό,τι έρχεται.
Ανάμεσα στα χρόνια 2000 και 2002, βρέθηκα στο τιμόνι του Ποντιακού Συλλόγου Κομνηνών, εκεί όπου η παράδοση δεν ήταν απλώς ανάμνηση, αλλά ζωντανή φλόγα, που φωτίζει και θερμαίνει. Με αγάπη και μεράκι, συντονίσαμε μουσικοχορευτικά φεστιβάλ, τα οποία ταξίδεψαν στις καρδιές των ανθρώπων και βρήκαν τη θέση τους σε όλα τα τηλεοπτικά κανάλια της Δυτικής Μακεδονίας.
Το 2002, ο Λόγος με τράβηξε βαθύτερα. Εντάχθηκα στην Ποιητική Απαγγελτική Ομάδα Πτολεμαΐδας, υπό την καθοδήγηση του καθηγητή και εμπνευσμένου καθοδηγητή, Μίμη Σουλιώτη. Δύο ολόκληρα χρόνια, πλάι του, δώσαμε ποιητικές ανάσες σε χώρους πολιτισμού παρουσιάζοντας έργα της Όλγας Ντέλα, του Κώστα Διαμαντίδη και, φυσικά, του αξεπέραστου Κ. Π. Καβάφη, από τη Φλώρινα μέχρι την Κοζάνη.
Την ίδια χρονιά, ύστερα από πολυετή έρευνα και μόχθο, η Νομαρχία Κοζάνης εξέδωσε το δεύτερο βιβλίο μου: «Η προγονική ιστορία του Δήμου Βερμίου». Ένα έργο καρδιάς και ευθύνης, καρπός επιτόπιας αναζήτησης σε όλα τα Δημοτικά Διαμερίσματα του Δήμου. Η παρουσίασή του στα «Κομνηνιώτικα 2002» υπήρξε για μένα μια στιγμή βαθιάς συγκίνησης, πλάι στον τότε Νομάρχη, Πασχάλη Μητλιάγκα, αφηγηθήκαμε τις ρίζες μας μπροστά στο βλέμμα της κοινότητας.
Τον Δεκέμβριο, το ταξίδι του λόγου συνεχίστηκε στα Γιαννιτσά, σε ένα τριήμερο Σεμινάριο Δημιουργικού Γραψίματος. Εκεί, ανάμεσα σε φωτισμένους εισηγητές -τον Θανάση Βαλτινό, τον Μ. Σουλιώτη, τη Σ. Νικολαΐδου και άλλους, ξεδιπλώθηκαν σκέψεις για τη γραφή, την έμπνευση, τη δύναμη της αφήγησης και τον ρόλο του συγγραφέα. Η εμπειρία κορυφώθηκε με μια ξενάγηση στην αρχαία Πέλλα, εκεί όπου ακόμη και οι πέτρες μοιάζουν να ψιθυρίζουν Ιστορία.
Όλα τούτα δεν ήταν απλώς γεγονότα· ήταν ψηφίδες μιας πορείας, όπου η παράδοση, η ποίηση και η Ιστορία συνυφάνθηκαν σε ένα κοινό νήμα: τη μνήμη και τη δημιουργία. Γιατί όταν ο άνθρωπος σκύβει με σεβασμό στο παρελθόν και υψώνει με τον λόγο του το παρόν, τότε μπορεί να οραματιστεί ένα μέλλον ουσιαστικό.
«Η μνήμη είναι το θεμέλιο της ταυτότητας, και η γραφή η γέφυρα προς την αιωνιότητα.»