Στην αγκαλιά του θεάτρου και των παιδιών

Στην αγκαλιά του θεάτρου και των παιδιών...

Ήταν μια μέρα του Μαρτίου, το 2003, όταν για πρώτη φορά βρέθηκα κάτω από το φως της σκηνής. 

Τέσσερις μέρες μαγικές, γεμάτες ψίθυρους και ανυπόμονες ανάσες, μέσα στο Πνευματικό Κέντρο της Πτολεμαΐδας. 

Στην παράσταση «Ο Μίδας έχει αυτιά γαϊδάρου», η φωνή μου γινόταν άλλος ήχος, το κορμί μου άλλος ρυθμός  και μέσα σε τούτο το παιχνίδι της μεταμόρφωσης, ανακάλυψα έναν κόσμο όπου το όνειρο και η πραγματικότητα ενώνονταν σ' έναν χορό ατέρμονο.

Και το 2004, η «Θεατρική Αναζήτηση» ανέβασε το δικό μου παραμύθι, τη θεατρική διασκευή «Ο ποντικός και η θυγατέρα του». 

Μια μικρή μαγεία που ζωντάνεψε μέσα από τα μάτια και τις ψυχές των παιδιών, υπό τη σκηνοθετική ματιά της Μαίης Κοκίδου, δασκάλας, μουσικού και συντρόφου στα όνειρα.

Η επιτυχία της παράστασης δεν ήταν μόνο ηχηρή, ήταν καρδιά που χτυπούσε δυνατά στο ίδιο ρυθμό με το κοινό.

Μα η ουσία του ταξιδιού δεν τελείωσε εκεί.

Δεκαοκτώ χρόνια αργότερα, η σκηνή έγινε σπίτι μου, όχι μόνο για μένα, αλλά για τα παιδιά που, με μια σπίθα στα μάτια, ανακάλυπταν την πρώτη τους γλώσσα μέσα από το θέατρο. 

Κάθε παράσταση ήταν μια νέα ανάσα ζωής, κάθε πρόβα μια μικρή επανάσταση φωτός και χαράς.

Ένιωσα πως το θέατρο στα παιδιά δεν είναι τέχνη μόνο,  είναι γέλιο, είναι δάκρυ, είναι η πρώτη γνωριμία με τη μαγεία του να γίνεσαι κάποιος άλλος, για να ανακαλύψεις ποιος πραγματικά είσαι.

Αυτές οι στιγμές, μοναδικές και ανεπανάληπτες, έμειναν χαραγμένες μέσα μου. Το θέατρο, μέσα από τις μικρές φωνές και τα μεγάλα όνειρα, με δίδαξε πως κάθε σκηνή είναι μια ανοιχτή πόρτα. 

Μια πόρτα προς την ψυχή, όπου ο χρόνος παγώνει, και ο άνθρωπος γίνεται φως.

«Το θέατρο των παιδιών είναι ο κήπος όπου ανθίζουν οι πιο τρυφερές ψυχές.»